Mijn eigen Pad

Gepubliceerd op 16 november 2019 om 14:47

Meer en meer wordt ik mij bewust van het pad dat ik bewandel.

In het donker en de stilte kom ik het dichts bij mezelf en ook dromen schenken mij veel inzicht in wie ik ben en wat ik hier op de aardbol kom doen. Zo ook  deze nacht werd ik mij bewuster van mijn familielijn en het pad dat mijn voorouders al heel lang bewandelden.

 

Ik denk dat het getriggerd is door een visualisatie die ik laats met een lieve vriendin heb mogen doen. We zijn gaan kijken naar mijn voorouders en ik heb een krachtige lijn van witte heksen mogen ontmoeten. Ook heb ik mogen voelen dat ik daar onderdeel van ben én dat er een flinke blokkade aanwezig was/is op het mogen zijn. Het zichtbaar mogen zijn, want de natuurlijke aard van mijn familielijn moest verborgen blijven, moest zich afspelen in de stilte en duisternis. Niemand mocht iets weten, want een strop om je nek, de verdrinkingsdood of de brandstapel was meer dan een reëel einde van het leven.

 

Dit was ook in de visualisatie het geval. Mijn vader in deze setting, lag in een graf, publiekelijk opgehangen door zijn dorpsgenoten, omdat ze wisten dat hij de broer was van zes zussen die de witte magie beoefenden. Zelf bezat hij zeer krachtige magie, maar had dit de rug toegekeerd, omdat het moeilijk was om in de ‘duisternis’ te leven. Hij wilde een ‘normaal’ leven schenken aan zijn vrouw en kinderen. Echter was hij niet bereid om zijn zusters te verraden. Zijn liefde voor hen ging heel diep.

 

De dromen die vannacht tot mij kwamen, waren flarden van herinneringen leek het wel. Ik probeerde steeds vrouwen te helpen die ten prooi waren gevallen aan de mannelijke macht. Dit resulteerde in vluchten, stiekem mij moeten bewegen tussen de menigte, vechten voor onrecht waar ik machteloos in stond zonder de medewerking van anderen. De anderen die de ogen sluiten, die niet durfde te spreken, bang om op dezelfde brandstapel te belanden. Een strijd waarvoor de anderen hun rug toekeerden, maar waar ik dat niet kon.

 

En toen ik wakker werd voelde ik mij zo verbonden en ging ik begrijpen waarom ik al sinds kind vluchtdromen heb, waarom ik dromen heb waarin ik hulp probeer te krijgen, maar dit nooit lukt, waarom ik zoveel kauwgom in mijn mond heb, dat ik niet kan spreken en het niet verwijderd krijg.

 

Ik ben een natuurvrouw, ik ben een heks, ik ben hoogsentitief, ik ben een magier, ik ben een wilde vrouw, ik ben al die dingen wat mensen willen roepen, omdat ze zich bedreigd voelen. Omdat ze misschien bang zijn voor hun eigen grootsheid of omdat ze angst hebben voor wat een ander vind of zegt.

De stilte en de duisternis voelen voor mij heel veilig en toch heb ik behoefte aan het licht, aan het niet te hoeven verbergen. Ik voel dat dit steeds meer mogelijk wordt en daarom voelt het ook veiliger om in het openbaar te zijn wie ik ben. Ook merk ik dat de oude patronen aanwezig zijn in mij én in mijn omgeving. Dat is helemaal oke, it all takes time, and slowly we move foreward to the light, together.

 

En vind je het toch nodig om stempels op mij te plakken vanuit oordeel, vanuit je eigen onzekerheid of wat je reden ook is. Weet dan dat jij tegen de stempels aankijkt, ik zie ze namelijk niet.

Ik ben gewoon Mariëlle die mijn eigen, toch wel heel bijzondere, pad bewandel en ik voel me super trots.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.